تنش میان پاکستان و آمریکا از سال‌ها قبل وجود داشته است ولی از زمان روی کار آمدن ترامپ شکلی علنی به خود گرفته و تمام بهانه‌های کاخ سفید نیز یک چیز است: افغانستان
ارسال نامه هفته گذشته ترامپ به «عمران خان» نخست وزیر پاکستان و درخواست کمک از وی برای حل معضل افغانستان هر چند یادآور سیاست‌های دوگانه آمریکا نسبت به تمام مسائل است ولی با این حال ما را به کنکاش تاریخی روابط میان پاکستان و آمریکا وا می‌دارد کنکاشی که نقش افغانستان در آن بسیار برجسته است.
آغاز فراز و نشیب‌ها
جیو تی وی در این خصوص نوشت: در جنگ دهه 80 و زمانی که روسیه به افغانستان حمله کرد دفاع پاکستان از مردم و مجاهدین افغانستان باعث افزایش ارتباط میان پاکستان و آمریکا شد، این ارتباط دوستانه تا زمانی حادثه 11 سپتامبر ادامه داشت ولی وقتی برجهای دوقلوی آمریکا فرو ریختند روابط اسلام آباد و واشنگتن نیز شروع به فرو ریختن کرد.
وقتی آمریکا تصمیم گرفت به افغانستان حمله کرده و با گروه‌هایی که آن‌ها را تروریست خوانده و عامل اصلی حمله به برجهای دوقلو معرفی کرده بود وارد جنگ شد، پاکستان از آمریکا حمایت کرد و تبدیل به خط مقدم مبارزه با این گروه‌ها شد.
اسلام آباد مسیر زمینی وهوایی خود را به روی آمریکا و متحدانش باز کرد تا هر چقدر می خواهند تردد کنند و به افغانستان یورش ببرند، نتیجه این شد که پاکستان خود تبدیل به میدان جنگ شد و ظرف حدود 10 سال بیش از 70 هزار نیروی نظامی و مردم این کشور در حملات تروریستی که برای انتقام از تصمیم سیاست مداران پاکستانی گرفته شده بود کشته شدند.
این سالهای سیاه انفجار و کشتار برای اقتصاد پاکستان یک خسارت 100 میلیارد دلاری به همراه داشت که دولت این کشور هنوز هم با نوسانات حاصل از آن دست و پنجه نرم می‌کند.
تنش‌ها شروع می‌شوند
پاکستان طی این سال‌ها خوش خدمتی‌های فراوانی به آمریکا کرد و حتی سرکردگان گروههای تروریستی نظیر «خالد شیخ» عضو ارشد القاعده را دستگیر و به آمریکا تحویل داد با این حال کشته شدن «اسامه بن لادن» در سال 2011 در منطقه ایبت آباد پاکستان باعث شد تا روابط واشنگتن و اسلام آباد با مشکلات جدی روبرو شود.
این مشکلات همزمان با حمله آمریکا به یک چک پست نیروهای ارتش پاکستان در منطقه سلاله که موجب مرگ 26 نظامی شد به اوج خود رسید و اقدام متقابل اسلام آباد را به همراه داشت، دولت پاکستان از این تاریخ به بعد مسیر امداد زمینی به افغانستان را برای نیروهای ناتو و آمریکا تا مدتی بست.
یک سال بعد آمریکا نتوانست با فشارهای حاصل از بسته شدن مرزهای زمینی پاکستان به روی نیروهای نظامی خود در افغانستان مبارزه کند و ناچار شد از اسلام آباد بابت کشته شدن 26 نظامی پاکستان عذر خواهی کند.
پاکستان پس از این اتفاقات خواهان حل معضل افغانستان از طریق مذاکره شد ولی هر بار مذاکره به دلیلی لغو شد، برای مثال در سال 2015که قرار بود مذاکرات صلح میان دولت افغانستان و طالبان در شهر مری پاکستان برگزار شود کشته شدن ملاعمر مانع برگزاری مذاکرات شد.
در سال 2016 مرگ ملا منصور مانع برگزاری مذاکرات شد و اینک که آمریکا دریافته جنگ راهکاری مناسبی برای صلح در افغانستان نیست بازهم دست به دامان پاکستان شده است.
البته این یافته آمریکا حاصل شکست 17 سال حضور همه جانبه نیروهای نظامی این کشور در افغانستان و ناکامی آشکار آنان است زیرا هنوز هم حداقل 40 درصد خاک افغانستان تحت اختیار طالبان است.
طی یک سال اخیر دولت آمریکا تلاش کرد تا با اعمال فشار به پاکستان ، اسلام آباد را مقصر اصلی شکست خود در افغانستان معرفی کند ولی به نظر می رسد دولتمردان پاکستانی از سالهای خونین گذشته درس عبرت گرفته‌اند و حاضر نیستند بازهم با طناب پوسیده آمریکا داخل چاه بروند.
