هنگامی که تنها با عبور چند صد متر، از کشوری توسعه نیافته به کشوری توسعه یافته قدم می گذارید، ذهنتان یاری می کند که تجربیات توسعه نیافتگی را با واقعیات توسعه یافتگی مقایسه و آن را به درستی درک کنید
در تاریخ زمان هایی وجود دارند که هرگز از یاد نمی روند. فرصت تصمیم در مورد انجام برخی رفتارها در این زمان ها چنان کوتاه است که امکان دارد تصمیم گیری یا با هیجان آمیخته شود و یا تحت تاثیر نفوذ کسانی قرار گیرد، که ‘پای استدلالشان چوبین است’. در این لحظات تاریخی تصمیماتی گرفته می شود که اگر در آن هیجان و سطحی نگری جای خود را به منطق و تفکر و یا اهداف شخصی کوتاه مدت بدهد، نتیجه آن به سلامت رسیدن به سرمنزل مقصود نخواهد بود یا باعث محروم ماندن از فواید بسیاری می شود. به عنوان مصداق این مدعا، می توان به سرنوشت دو کشوری نگریست که تا حدود نیم قرن پیش در قالب یک کشور اداره می شدند، اما اکنون یکی بر دیگری غالب است. شاید زمانی که طرح جدایی سنگاپور از مالزی با 126 رای موافق بدون هیچ مخالفی در پارلمان مالزی تایید شد، هیچ یک از این نمایندگان مالزی تصور نمی کردند تنها در یک نسل، سنگاپور بتواند خود را از یک کشور در حال توسعه به یک کشور جهان اول تبدیل کند. هر چند مشکلات متعددی در سال 1965 منجر به استقلال سنگاپور از مالزی شد، اما اگر آینده نگری دولتمردان آن زمان مالزی آنها را به ظرفیت های سنگاپور متوجه می کرد، شاید زحمت حل مشکلات و باقی ماندن سنگاپور در مالزی را پذیرا بودند، تا از مزایای این دولت – شهر به نفع مردم خود استفاده کنند. اگرچه سنگاپور تنها با یک رودخانه از مالزی جدا شده است، اما تفاوت آنها یک دریا است. مالزی که خود را (شاید هم به حق) در آستانه توسعه یافتگی می داند، باید دهه ها تلاش کند تا شاید به سنگاپور فعلی برسد. یکی از مشخصه های اصلی سنگاپور که توانسته است خود را در بین اقتصادهای برتر دنیا قرار دهد، نحوه استفاده از مبادلات تجاری و پیوستن به اقتصاد جهانی است. استراتژی این کشور در استفاده مناسب از ظرفیت های بازار جهانی و تبدیل شدن به بخشی از زنجیره تولید و همچنین مبالادت مالی و تجاری جهان، بعلاوه بهره گیری کامل از ظرفیت های بندری و کشتیرانی، به ویژه ایفای نقش توزیع کننده کالاهای اصلی و کالاهای میانجی به بازار هدف باعث شده است فقر دهه 1960 تنها در کتب تاریخی و موزه های این کشور قابل مشاهده باشد. مردم این کشور که اکنون از نظر درآمد سرانه اسمی با سهم 52 هزار و 961 دلاری در رده نهم جهان قرار دارند، در جایی زندگی می کنند که تنها نیم درصد نرخ تورم را تجربه می کنند، نرخ بیکاری 2 درصدی دارند، از خدمات درمانی کاملا رایگان بهره مند هستند و از نظر اعتبار گذرنامه نیز با حق سفر بدون نیاز به روادید به 159 کشور با آلمان در رده یکم جهان قرار گرفته اند. آنچه امروز سنگاپور فقیر دیروز را در شرایطی قرار داده که آرزوی بسیاری از کشورهای جهان است، تنها با یک انتخاب کلید خورد، انتخابی که سرنوشت یک کشور را تغییر داد و مدیریت صحیح را انتخاب کرد. آساق**241**1611**انتشاردهنده: رضاپیمان یغمایی