اندوه و طن

مضمونی نیست جز غم و درد وطن مرا

دیګر حکایتی نبود در سخن مرا

نی خط وخال و نی طرهء زلف عنبرین

نی سرو ناز میکشد طرف چمن مرا

نی ناز و نی کرشمه ادا های چشم یار

نی دل برد لطافت آن سیمتن مرا

نی ناز لعبتان خوش آوازوخوش خرام

نی میدهد حلاوتی، سرو سمن مرا

چشمان آسمانی و زلفان زر نګار

کی میدهد شرار دل سوختن مرا

نور صفا زچاک ګریبان صبحګاه

کی میدرد سیاهی ز بیت حزن مرا

مارا غم دیار زخود برده است بری

پیچیده است جامهء اندوه به تن مرا