نباید انتظار داشت تصمیم بی‌مقدمه و هیجانی دونالد ترامپ برای پذیرش دعوت کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی در ماه می‌چندان برای رئیس جمهور آمریکا خوش‌یمن باشد
برای به حداکثر رساندن شانس موفقیت چنین دیداری به یک دیپلماسی هوشمندانه و سخت‌گیرانه نیاز است مانند آنچه هنری کیسینجر پیش از دیدار تاریخی نیکسون از چین در سال 1972 انجام داده بود. ترامپ پیش از آنکه شخصا وارد گود شود باید منتظر نتیجه مذاکرات اولیه می‌ماند.
بی‌تابی او برای چنین دیداری ریشه در تحقیر و بی‌اعتمادی به دیپلماسی سنتی است. به نظر می‌رسد منصوب نکردن سفیر آمریکا در سئول، پایتخت کره‌جنوبی یا از دست دادن جوزف یون، مهم‌ترین کارشناس خبره در امور کره شمالی در وزارت نیمه‌ویران امور خارجه ایالات متحده دغدغه او نیست. ترامپ معتقد است که برنامه و نقشه‌ای که خود به تنهایی کشیده، کیم را به پای میز مذاکره کشانده است و شخصیت مقتدر و هوش مثال‌زدنی‌اش در انجام معامله سبب شده رهبر کره شمالی از سلاح‌های هسته‌ای دست بشوید.
اما ترامپ در خواب ببیند که کیم به صورت داوطلبانه توانمندی تولید سلاح هسته‌ایش را واگذار کند؛ توانمندی که به باور پدر و پدربزرگش ضمانت نهایی برای بقای سلسله آنهاست و ساخت آن دهه‌ها طول کشیده و قربانی‌های زیادی گرفته است.
در واقع، تحریم‌ها و تمرکز واشینگتن بر موشک‌های نوک‌قرمز هسته‌ای کیم، او را تشویق کرده تا اکنون را بهترین زمان گفت‌وگو تلقی کند. همچنین کیم معتقد است راه چندانی تا دستیابی به موشک‌های هسته‌ای ندارد که همه خاک آمریکا را نشانه برود و این موضوع ترامپ را مجبور به ملاقات او می‌کند. به بیان دیگر، او نه بلکه سلاح‌های هسته‌ای اوست که مورد احترام قرار گرفته‌اند و آمریکایی‌ها شرایطی را برای او فراهم کردند تا به جای یک شخص ناشی منفور با کیم هم‌سطح رئیس‌جمهور آمریکا رفتار شود.
پیشنهاد رهبر جوان کره‌شمالی برای گفت‌وگو پیرامون برچیدن سلاح‌های هسته‌ای در شبه‌جزیره کره در عوض آنچه مسئولان کره‌جنوبی به‌عنوان تضمین‌های امنیتی به او می‌خوانند، بیشتر به یک بازی شبیه است. او می‌داند. او بخوبی می‌داند آنچه او به‌عنوان ضمانت می‌خواهد قابل ارائه نیست. اما او در عوض در کوتاه‌مدت مهلت قانونی برای آزمایش موشک‌هایش به‌دست می‌آورد. رهبر کره شمالی ممکن است گمان کند که این امر سبب کاهش تنش‌ها می‌شود و به چین و روسیه اجازه می‌دهد تا بهانه‌ای برای دور زدن تحریم‌ها داشته باشند.
از سوی دیگر، کیم قصد دارد با ترتیب دادن دیدار با ترامپ در کشور خود به شأن و منزلت بیشتری دست یابد. او به مردمش نشان می‌دهد کسی توان به چالش کشیدن قدرت او را ندارد و سلاح‌های هسته‌ای او برای کره شمالی در صحنه بین‌المللی شأن و جایگاه به ارمغان آورده است. اما ترامپ از حالا امتیاز این دیدار را واگذار کرده است بدون این‌که برایش حاصلی جز بالا بردن توقعات در آمریکا و جهان داشته باشد. البته دیدار ترامپ با مردی که او را «مرد موشکی کوچک» خوانده است، ضرورتا به یک شکست تمام‌عیار منتهی نمی‌شود و اگر با یکدیگر کنار بیایند، که تقریبا غیرممکن است، احتمال دارد راهی برای مذاکرات واقعی‌تر و کاهش توقعات ایجاد شود. با این همه، دیدار میان این دو رهبر که از پیش برای آن آمادگی وجود ندارد، مخاطراتی نیز به همراه دارد. نخست این‌که رهبر کره شمالی موفق شود رئیس‌جمهور بی‌پروا و بی‌تجربه آمریکا را بفریبد تا جایی که حاضر شود به طرف مقابلش امتیازات قابل توجهی بدهد. دیگر آنکه اگر ترامپ متوجه شود که بازی خورده و ساده و خام در نظر گرفته شده، مثل خواستگاری رفتار کند که پا بفرار می‌گذارد. باید توجه کرد که گفت‌وگو با کره شمالی باید با احتیاط ادامه یابد، اما دیدار نابهنگام، قمار کردن است.
منبع: اکونومیست
