| ترکیه تا کجا به روسیه اعتماد کند؟
روسیه ترکیه را به خود وابسته کرده است، هم در ماجرای فروش سامانه موشکی اس ۴۰۰ و هم در ابعاد اقتصادی٬ کاری کرده به او وابسته شویم.
ستون‌نویس‌های روزنامه‌های ترکیه که در زبان ترکی از آنها به “گوشه‌نویس” یاد می‌شود٬ بخشی از فعالان رسانه‌ای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشت‌هایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه می‌گذارد.
تسنیم تلاش می‌کند تا با انتخاب گزینه‌های قابل توجهی از نوشته‌های ستون‌نویس‌های ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیت‌های رسانه‌ای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.
ترکیه٬ تا کجا به روسیه اعتماد کند؟
یوسف کاپلان/ روزنامه ینی شفق
نشست سه جانبه آنکارا در شرایطی برگزار شد که ترکیه از لحاظ روانی به چنین چیزی نیاز داشت. چرا که آمریکا از طرفی می‌خواهد سر ما را در آب‌های شور مدیترانه زیر آب کرده و در مساله قبرس ما را خفه کند و از دیگر سو٬ در پرونده سوریه نیز به شکل جدی با ما همکاری نمی‌کند.
در چنین شرایطی است که نشست آنکارا از لحاظ روانی برای ترکیه سودمند بود. اما فقط در همین اندازه و نه فراتر از آن. چرا؟ به این دلیل که روسیه در ماجرای ادلب به شکلی تصمیم گرفته و استراتژی خاصی دارد که به ضرر ترکیه است و ترکیه را دچار مشکلات تازه‌تری می‌کند. در چنین شرایطی باید پرسید: ترکیه٬ تا کجا به روسیه اعتماد کند؟
واقعیت این است که روسیه در شرایط فعلی ما را به گوشه رینگ رانده و نقطه ضعف‌هایی را در اختیار گرفته است. به عبارتی روشن٬ روسیه با این سیاست‌ها٬ ترکیه را به خود وابسته کرده است.
هم در ماجرای فروش سامانه موشکی اس 400 و هم در ابعاد اقتصادی٬ کاری کرده به او وابسته شویم. بنابراین باید در ارتباط با روسیه٬ حواسمان به این باشد که همه احتمالات را در نظر بگیریم.
مثلاً به این نکته هم فکر کنیم که ممکن است در پشت پرده بین آمریکا و روسیه توافقات جدیدی شکل بگیرد که نتایج و اثرات آن به ضرر ما باشد. به همین دلیل من دو پیشنهاد ارائه می‌دهم: یا هر چه زودتر به شکل مستقیم با دولت بشار اسد ارتباط برقرار کنیم و روسیه و ایران را از بازی خارج نگه داریم و تهدیدات علیه ترکیه در ماجرای ادلب رفع شود. یا این که بدون معطلی و تعلل٬ در اولین فرصت به شرق فرات حمله‌ور شویم و منتظر اجازه این و آن نباشیم.
همکاری نظامی ترکیه و آمریکا در شمال سوریه
فکرت بیلا/ پایگاه خبری تحلیلی تی 24
خلوصی آکار وزیر دفاع ملی ترکیه در جدیدترین مصاحبه خود با روزنامه ترکیه٬ اعلام کرده که به درازای 450 کیلومتر و به عمق 30 کیلومتر٬ یک منطقه امن در شمال سوریه ایجاد خواهد شد و آمریکا و ترکیه در این منطقه با همدیگر در حال فعالیت مشترک و همکاری نظامی خواهند بود و قرار است پ.ک.ک و ی.پ.گ در این منطقه حضور نداشته باشند.
فاز بعدی پس از ایجاد این منطقه٬ این است که آوارگان سوری از ترکیه بیرون بروند و در مناطق جدید در داخل خاک کشورشان اسکان پیدا کنند.
اگر چه آکار به تمام ابعاد همکاری ترکیه و آمریکا اشاره کرده اما از فحوای کلام او چنین برمی‌آید که هنوز هم خبری از توافق نهایی نیست و ترکیه همچنان در هراس است که آمریکا زیر تعهدات خود بزند و هیچکدام از این قول و قرارها عملی نشوند.
معضل کردها٬ یا گرفتارشدن کردها در دستان پ.ک.ک؟
حلیمه کُکچه/ روزنامه ستار
در روزها و هفته‌های اخیر تحصن مادران کُرد در برابر ساختمان حزب دموکراتیک خلق‌ها در دیاربکر٬ تبدیل به یک حرکت سیاسی و اجتماعی بزرگ شده و روز به روز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
بعضی‌ها به کار این مادران بی‌اعتنا هستند و به تحصن و اعتراض آنان بهایی نمی‌دهند٬ برخی آنان را تهدید کرده و از آنان می‌خواهند هر چه زودتر به خانه‌هایشان بازگردند و گروه‌های کثیری نیز از آنها حمایت می‌کنند. اما در هر حال٬ این رویداد اجتماعی مهم٬ مانند یک بهمن سهمناک بر سر پ.ک.ک و حزب دموکراتیک خلق‌ها فرود آمده است.
در دیگر سو٬ شاهد این هستیم که دولت به گروه تروریستی پ.ک.ک اجازه نفس کشیدن هم نمی‌دهد. پ.ک.ک٬ سرمست از ایده‌آل‌هایی همچون انقلاب کردستان غرب در سوریه٬ مذاکرات صلح را از بین برد و به دنبال آن بود تا قدرت خود را از سوریه به ترکیه منتقل کرده و یک واحد خودگردان با مدیریت و مرکزیت دیاربکر ایجاد کند. اما این خیال نقش بر آب شد و نتوانست نتیجه‌ای بگیرد.
وزیر کشور به دیاربکر رفت و در برابر این مادران زانو زده و با آنان ابراز همدردی کرد. بنابراین حالا مسیر تازه‌ای ایجاد شده و به آنان که همیشه می‌پرسند بدون پ.ک.ک چگونه باید صلح کرد٬ راه تازه‌ای نشان می‌دهد. در واقع چیزی که در حال حاضر در صحنه سیاسی ترکیه می‌بینیم٬ این است که به جای معضل کردها واقعیت دیگری وجود دارد. واقعیتی به نام گرفتار شدن کردها در دست پ.ک.ک.
معضل کردها دقیقاً یعنی چه؟
مهمت متین ار/ روزنامه ستار
در ادبیات سیاسی ترکیه٬ دوگروه٬ مداوماً از معضل کردها حرف می‌زنند. گروه نخست٬ افرادی هستند که به شدت تحت تاثیر افکار پ.ک.ک و حزب دموکراتیک خلق‌ها قرار گرفته‌اند و گروه دوم نیز روشنفکرانی هستند که مداوماً دولت را مورد نقد قرار می‌دهند.
واقعیت این است که تمایل پ.ک.ک و حزب دموکراتیک خلق‌ها به طرح مساله‌ای به نام ضرورت حل معضل کردها٬ هیچ ربطی به کردها و مطالبات کُردی ندارد. آنها صرفاً به دنبال قدرت هستند. می‌خواهند یک تکه زمین یا یک واحد جغرافیایی در دست داشته باشند و بر آن حکمرانی کنند و ایدئولوژی فاشیستی خود را گسترش دهند. آنها با همین شعار٬ هنوز هم فرزندان کردها را به کوهستان‌ها می‌فرستند و سلاح به دست آنها می‌دهند.
خود عبدالله اوجالان به عنوان رهبر پ.ک.ک می‌گفت: دلیل مبارزه ما سیاست انکار کردها است. اگر انکار پایان یابد٬ دلیلی برای ادامه مبارزه باقی نخواهد ماند.
حالا و در دوران اقتدار حزب عدالت و توسعه٬ می‌بینید که نه کسی موجودیت کردها را انکار می‌کند و نه کسی اجازه دارد چیزی بر آنها تحمیل کند.
زبان کُردی در دانشگاه تدریس می‌شود و شبکه تلویزیونی 24 ساعته دولتی کُردی هم در حال فعالیت است. دیگر چه مشکلی باقی می‌ماند؟ تدریس زبان کُردی در مدارس؟ واقعاً؟ شوخی نکنید و به شعور من توهین نکنید. دغدغه پ.ک.ک٬ هیچگاه زبان کُردی نبوده و نیست. آنها فقط به دنبال قدرت هستند.
توضیح مترجم: مهمت متین ار از چهره‌های قدیمی حزب عدالت و توسعه٬ تاکنون چند بار به عنوان نماینده به مجلس راه یافته است. او از کردهای آدیامان است و در اغلب نوشته‌های خود٬ برای وصف اردوغان از لفظ صمیمانه و غیر رسمی «رئیس» استفاده می‌کند و ارادت خود به اردوغان را پنهان نمی‌کند.
